Ρόδαξ, Ένα διαχρονικό κόσμημα, σύμβολο και φυλαχτό.

Η διαχρονικότητα του ρόδακα

Μερικά ιστορικά στοιχεία για τους ρόδακες, ως κοσμήματα και φυλαχτά σπιτιών, που αναδεικνύουν, τόσο την αδιάλειπτη ιστορική συνέχεια, όσο και την βαθιά θρησκευτική πίστη των προγόνων μας.

Ο ρόδακας, (ρόδαξ, ρόδον, τριαντάφυλλο), είναι ένα διαχρονικό κόσμημα, σύμβολο και φυλαχτό.

Η χρήση του άρχισε από την Μυκηναϊκή εποχή και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Το σχήμα και ο αριθμός των φύλλων του και ο συμβολισμός τους συναρτώνται με τις δοξασίες των αρχαίων θρησκειών των Ελλήνων, με την χριστιανική μας πίστη αλλά και με τη μουσουλμανική πίστη στα Βαλκάνια.

Έτσι, μπορούμε να διακρίνουμε κυρίως δύο ρόδακες, τον «αρχαιο-ελληνικό ρόδακα» και τον «ελληνο-χριστιανικό ρόδακα».

  Ο «αρχαιο-ελληνικός ρόδακας».

Ο αρχαιο-ελληνικός ρόδακας ήταν αρχικά στολίδι στα διαδήματα των βασιλισσών των Μυκηναίων. Στην κλασσική περίοδο, οι ρόδακες κοσμούσαν τις οροφές των ιερών της Αφροδίτης, των Ασκληπιείων, τις τοιχογραφίες σπιτιών αρχόντων και ήταν διάδημα της Άρτεμης και της Αφροδίτης. Ρόδακας  ήταν και η βάση του «Ήλιου της Βεργίνας» των Μακεδόνων Βασιλέων.

Ο αρχαίος-ελληνικός ρόδακας είχε σχήμα μικρού ρόδου (τριαντάφυλλου), με ανοιγμένα και στρογγυλά στις άκρες τα φύλλα του, περιβάλλονταν από κύκλο και ήταν χαραγμένος πάνω σε πέτρα ή μάρμαρο ή από χρυσό. Τα φύλλα του στην αρχή ήταν τέσσερα και στη συνέχεια επτά, δώδεκα και δέκα έξι στην Μακεδονική περίοδο.

 Ο αριθμός των φύλλων του είχε διαχρονικό συμβολικό χαρακτήρα. Συμβόλιζαν τα τέσσερα στοιχεία της φύσης (αέρας, γη, φωτιά, νερό), τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου ή τους δώδεκα θεούς των αρχαίων Ελλήνων και την παγκόσμια κυριαρχία και ακτινοβολία των Βασιλέων της Μακεδονίας. Ήταν σημεία ομορφιάς, αγνότητας, ευγονίας, λατρείας και ισχύος. 

Ευρήματα αρχαίου-ελληνικού ρόδακα υπάρχουν σε χρυσό διάδημα βασίλισσας στις Μυκήνες, στο Θόλο της Επιδαύρου, σε διάδημα προτομής της Θεάς Άρτεμης που βρέθηκε στο Καρπενήσι, σε διάδημα χρυσελεφάντινης γυναικείας κεφαλής στους Δελφούς, σε τοιχογραφίες αρχοντικών στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης, σε κιονόκρανα του Ιερού της Ελευσίνας, κ.α.

Ένας ιδιαίτερος τύπος ρόδακα είναι ο γλωσσωτός, που αποτελείται συνήθως από έξι πέταλα με πολύ στρογγυλεμένα άκρα σαν γλώσσες. Το σχήμα αυτό έχει μάλλον μυκηναϊκή παρά ανατολική προέλευση. Τα πέταλα είναι διακοσμημένα με ομφαλό, με ανάγλυφο πρόσωπο, με ολόγλυφα κεφάλια γρυπών και ταύρων ή με μορφές πουλιών και εντόμων. Στο πίσω μέρος φέρουν έναν κρίκο ανάρτησης. Αποτελούσαν εξαρτήματα διαδημάτων είτε στολίδια για τις κοτσίδες των μαλλιών. Μπορούσαν επίσης να ραφτούν πάνω στο ρούχο ή να περαστούν σε κορδόνι και να φορεθούν στο λαιμό. Οι ρόδακες αυτοί ανήκουν στις επιτυχέστερες στιγμές της αρχαίας ελληνικής χρυσοχοΐας, τόσο από πλευράς έμπνευσης όσο και εκτέλεσης.

Aπό τον ήλιο της Βεργίνας διακρίνονται καθαρά οι δεκαέξι ακτίνες και ο ρόδακας. Φέρεται πάνω σε χρυσή Λάρνακα, που βρέθηκε στο Βασιλικό τάφο του Φιλίππου Β', από τον αρχαιολόγο Μανόλη Ανδρόνικο κατά τις ανασκαφές του 1977 στον αρχαιολογικό χώρο της Βεργίνας, στη Μακεδονία εξ ου και το όνομά του. Στην Λάρνακα της Ολυμπιάδος υπάρχει παραλλαγή του ήλιου της Βεργίνας με 12 ακτίνες.

Η σημασία του συμβόλου δεν εχει αποσαφηνιστεί πλήρως. Διάφορες εκδοχές των αρχαιολόγων είναι ως σύμβολο της Μακεδονίας, έμβλημα της Ἀργεαδικής δυναστειας του Φιλίππου, ένα θρησκευτικό σύμβολο που αναπαριστά τους 12 Θεούς του Ολύμπου, ή ένα διακοσμητικό σχέδιο. Δεκαεξάστεροι και Οχτάστεροι Ήλιοι παρουσιαζονται συχνα σε Μακεδονικά και Ελληνιστικά νομίσματα και ασπίδες της Περιόδου^[1]. Επίσης υπαρχει και αριθμός απεικονίσεων Αθηναίων Οπλιτών να φέρουν ενα πανομοιότυπο δεκαεξάκτινο σύμβολο στη πανοπλία τους, απο τον 6ο π.Χ. αιωνα ^[2],καθώς και σε νομίσματα, απο τη νησιωτική μεχρι την ηπειρωτική Ελλάδα, όπως στη Κέρκυρα, εύρημα 5ου π.Χ. αιώνα^[3],Λοκρίδα, 4ο π.Χ. αιώνα^[4] [5]. Πριν το 1977 το σύμβολο θεωρείτο απλα κοσμητικό στοιχειο. Επειτα απο την ανακάλυψη του Ανδρόνικου άρχισε να συσχετίζεται με τους Αρχαίους Μακεδόνες, παρόλη τη πρωτέρα διακοσμητική του χρήση στην Ελληνικη τέχνη.

Ο Ήλιος της Βεργίνας (αλλιώς "Άστρο της Βεργίνας") είναι ένα σύμβολο που βρέθηκε το 1977 σε χρυσή λάρνακα σε Βασιλικό τάφο που αποδίδεται στη Μακεδονικής Βασιλικής Δυναστείας του Φιλίππου Β' και του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Aπό το αστέρι της Βεργίνας διακρίνονται καθαρά οι δεκαέξι ακτίνες και ο ρόδακας. Φέρεται πάνω σε χρυσή Λάρνακα, που βρέθηκε στο Βασιλικό τάφο του Φιλίππου Β', από τον αρχαιολόγο Μανόλη Ανδρόνικο κατά τις ανασκαφές του 1977 στον αρχαιολογικό χώρο της Βεργίνας, στη Μακεδονίαεξ ου και το όνομά του.

Στην Λάρνακα της Ολυμπιάδος υπάρχει παραλλαγή του ήλιου της Βεργίνας με 12 ακτίνες.
Η σημασία του συμβόλου δεν εχει αποσαφηνιστεί πλήρως. Διάφορες εκδοχές των αρχαιολόγων είναι ως σύμβολο της Μακεδονίας, έμβλημα της Αργεαδικής δυναστειας του Φιλίππου, ένα θρησκευτικό σύμβολο που αναπαριστά τους 12 Θεούς του Ολύμπου, ή ένα διακοσμητικό σχέδιο. Δεκαεξάστεροι και Οχτάστεροι Ήλιοι παρουσιαζονται συχνα σε Μακεδονικά και Ελληνιστικά νομίσματα και ασπίδες της Περιόδου[1]. Επίσης υπαρχει και αριθμός απεικονίσεων Αθηναίων Οπλιτών να φέρουν ενα πανομοιότυπο δεκαεξάκτινο σύμβολο στη πανοπλία τους, απο τον 6ο π.Χ. αιωνα [2],καθώς και σε νομίσματα, απο τη νησιωτική μεχρι την ηπειρωτική Ελλάδα, όπως στη Κέρκυρα, εύρημα 5ου π.Χ. αιώνα[3],Λοκρίδα, 4ο π.Χ. αιώνα[4] [5]. Πριν το 1977 το σύμβολο θεωρείτο απλα κοσμητικό στοιχειο. Επειτα απο την ανακάλυψη του Ανδρόνικου άρχισε να συσχετίζεται με τους Αρχαίους Μακεδόνες, παρόλη τη πρωτέρα διακοσμητική του χρήση στην Ελληνικη τέχνη.

Tο Αστέρι της Βεργίνας, ή μάλλον πιο σωστά ο Ήλιος της Βεργίνας θεωρείται από πολλούς ερευνητές ως το σύμβολο της δυναστείας των Αργεάδων. Μολονότι συνεχίζουν να υπάρχουν αντιρρήσεις εντός της ακαδημαϊκής κοινότητας, όλο και περισσότερες ενδείξεις και αποδείξεις τείνουν να επιβεβαιώσουν ότι ο Ήλιος της Βεργίνας ήταν βασιλικό έμβλημα.

                        

Η Δυναστεία των Αργεάδων

Περδίκκας 700-678

Αργέας 678-640

Φίλιππος 640-602

Αεροπός 602-576

Αλκέτας 576-547

Αμύντας Α 547-498

Αλέξανδρος Α 498-454

Περδίκκας Β 454-413

Αρχέλαος 413-399

Κρατερός 399

Ορέστης 399-396

Αρχέλαος Β 396-393

Αμύντας Β 393

Παυσανίας 393

Αμύντας Γ 393

Αργέας Β 393-392

Αμύντας Γ 392-370

Αλέξανδρος Β 370-368

Πτολεμαίος Α 368-365

Περδίκκας Γ 365-359

Αμύντας Δ 359-356

Φίλιππος Β 359-336

Αλέξανδρος Γ 336-323 (Ο Μέγας)

Αντίπατρος (αντιβασιλέας της Μακεδονίας)

334-319 Φίλιππος Γ

ο Αριδαίος (μόνο κατά τίτλο βασιλιάς)

323-317 Αλέξανδρος Δ (μόνο κατά τίτλο βασιλιάς)

323-310 Περδίκκας Δ (αντιβασιλέας της Μακεδονίας)

323-321 Αντίπατρος 321-319

Πολυπέρχων (αντιβασιλέας της Μακεδονίας) 319-317

Κάσσανδρος 317-306

Ο arxaios όμως πιστεύει τα εξής: 

    

Άραγε πόσοι από εμάς γνωρίζουν τί σημβολίζουν οι 16 ακτίνες  του "Ήλιου της Βεργίνας"; Μια αρκετά πιθανή εκδοχή αναφέρει σε κείμενό του ο κ. Οδυσσέας Σααπ κυριακίδης, που αυτοαποκαλείται "Πρόεδρος της Μακεδονικής Συνέλευσης και Πρόεδρος της Μακεδονικής Φάλαγγας με έδρα τις Αιγές". Γράφει:
"Η σημαία των Αιγών αντιπροσωπεύει επαρχίες - Φυλές εν αρχή και γνωρίζουν όλοι οι Ιστορικοί ότι ο Ήλιος επί Βασιλείας Αλέξανδρου Α είχε 8 αχτίνες .
Οι αχτίνες οι (8) οκτώ συμβόλιζαν την πρώτη συμμαχία των Μακεδνών με οκτώ ( 8 ) οίκους φυλών με αντίστοιχες περιοχές που ονομάστηκαν επαρχίες . Στην πρώτη ομοσπονδία συμμετείχαν οι επαρχίες :

1. Ημαθία , 2. Πιερία , 3. Βοττιαία , 4.Ελιμεία , 5. Τυμφαία 6. Εορδαία , 7. Λύγκος , 8. Αλμωπία.

Επί Βασιλείας του Φίλιππου Β οι επαρχίες έγιναν δέκα έξι ( 16 ).   Στον νέο ήλιο οι δυνατές αχτίνες αντιπροσώπευαν το παλαιό Βασίλειο και οι μικρές αχτίνες αντιπροσώπευαν τα νέα μέλη .
Οι νέες φυλές με τις αντίστοιχες επαρχίες ήταν :

9. Ορέστης , 10. Μυγδονία, 11. Χαλκιδική , 12.Βισάλτα , 13. Κρηστωνία , 14. Ηδωνίς , 15. Οδομαντική , 16. Σιντική".

Αυτά και άλλα πολλά αναφέρει σε πολυσέλιδο κείμενό του ο κ. Οδυσσέας Σαρρ κυρ ιακίδης (ο διαχωρισμός των γραμμάτων στο επώνυμό του είναι δική του ιδέα), που όμως κρίνουμε ότι ειδικά αυτή την περίοδο θα ήταν αρκετά παρακινδυνευμένο να δουν το φως της δημοσιότητας όλα όσα αναφέρει.

Η πρωτογενής εσωτερική διδασκαλία του Ροδοσταυρισμού, αποδίδεται στην εποχή του Ταύρου  (Αφροδίτη),

4500πκχ (προ κοινής χρονολόγησης) έως 1850πκχ, όπου επικρατούσε η φυσιολατρεία,

και οι πρώτες αναφορές εμφάνισης του συμβόλου γίνονται στον Κυκλαδίτικο - Μινωϊκό πολιτισμό.   Αναφέρεται επίσης πως οι Σουμέριοι, ανήκουν στην λευκή φυλή και στον ευρύτερο κύκλο του αιγαιϊκού  πολιτισμού.

Παρότι το ρόδο (τριαντάφυλλο) αναφέρεται ως ένα από τα ιερά φυτά της θεάς Ήρας και καθότι η Ήρα  είναι μια άλλη όψη του Άρη, το ρόδο θα όφειλε να αναφέρεται και ως ιερό άνθος του θεού  (και πλανήτη) Άρη. Πράγματι, στην Καμπαλιστική φιλολογία, το άνθος που ανήκει στην σφαίρα του Άρη  είναι το πενταπέταλο ρόδο, γνωστό και ως πενταπέταλο ρόδο του οίκου των Τυδόρ.     Από την άλλη ο ρόδακας δεν αντιστοιχεί μόνον σε έναν συμβολισμό,  αλλά ποικίλει αναλόγως του αριθμού των τμημάτων του.  Έτσι ο τετράκτινος ή τετράφυλλος ρόδακας συμβολίζει τα τέσσερα στοιχεία και αναφέρεται στην Γαία,  ο εξάκτινος συμβολίζει τον ήλιο και ο οκτάκτινος ρόδακας την Αφροδίτη  (αλλά και τον ....Σείριο ! ).     Ειδικά ο οκτάκτινος ρόδακας που είναι σύμβολο της Αφροδίτης και της Αστάρτης και της Ισιδας,  εμφανίζεται με ακόμα οκτώ ακτίνες (μικρότερες), οπότε προκύπτει το δεκαεξάκτινο  -ο γνωστός ήλιος της Βεργίνας- σύμβολο του Σείριου  και βασικό και βασιλικό έμβλημα της Μακεδονίας.     Στα Ελληνιστικά χρόνια έγινε μια παραποίηση στον συμβολισμό του ρόδου και συγχεόμενο  με τον ρόδακα, δεν άργησε να αποδοθεί και να συνδεθεί με την Αφροδίτη,  επειδή μπορούμε να παρομοιάσουμε το άνθος αυτό με το αιδoίο της γυναίκας,  ως σύμβολο κατ' εξοχήν ερωτισμού, άρα περιεχόμενου στην σφαίρα της Αφροδίτης.     Το βιβλίο του Απουλήιου, "Ο χρυσός Όνος", ένα μυθιστόρημα του δεύτερου αιώνα  κχ (κοινής χρονολόγησης) που παρουσιάζει κάποια τελετουργικά δρώμενα,  έχει το ρόδο ως βασικό στοιχείο της πλοκής του μυθιστορήματος, αλλά και ως σύμβολο μυστηριακό....     Κατά τους σκοτεινούς αιώνες της εξαθλίωσης και οπισθοδρόμησης λόγω της χριστιανικής κατοχής,  οι εναπομείναντες μυημένοι πασχίζαν να διατηρήσουν άσβεστο το φως των μυστηρίων.  Μαζί με την ιερή όμως φλόγα, διαιωνίστηκαν και κάποιες αλλοιώσεις στην απόδοση των συμβολισμών,  έτσι, τους αιώνες που δειλά δειλά ξαναεμφανίζονταν η μυστική γνώση,  από τις αρχές ακόμα του 13ου αιώνα κυκλοφόρησαν μερικά συμβολικά κείμενα,  (βλέπε 'Αρθρα > Ροδοσταυρισμός >  ΡΟΔΟΣΤΑΥΡΙΣΜΟΣ : Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΩΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ  ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ http://www.amra.gr/forum/index.php/topic,214.0.html).     Ήδη από τους προηγούμενους αιώνες ο ισοσκελής σταυρός  (ο οποίος στην Ευρώπη αναφέρεται ως "Ελληνικός") συνδέεται με το ρόδο και από τον 13ο αιώνα  αρχίζει και διαδίδεται το όνομα "Ροδόσταυρος" με βιβλία όπως του Νικολας Φλάμμελ,  που είναι αφιερωμένο στην Αφροδίτη και ονομάζεται "Το μυθιστόρημα του Ρόδου",  τελευταίο μιας σειράς εσωτερικών βιβλίων με τον ίδιο τίτλο.     Βέβαια, έστω και με αυτήν την παρανόηση, πολλοί μυημένοι προήγαγαν την ονομασία  "Ροδόσταυροι" και με τα "μανιφέστα" γίνονται ξακουστοί σε ολόκληρη την Ευρώπη.  Όμως οι ιστορικά μεγάλοι διδάσκαλοι του εσωτερισμού, όπως ο Φράνσις Μπέικον και ο Φλούντ,  μετά την κυκλοφορία των λεγόμενων ροδοσταυρικών μανιφέστων και το αλληγορικό μυθολόγημα  περί ενός μυθικού ιδρυτή -του Κρίστιαν Ρόζενκρόϊτς- αποποιήθηκαν αυτού του χαρακτηρισμού  και επανέφεραν τον αρχικό τίτλο τιμής του Αλχημιστή, του Σοφού εργάτη της Τέχνης.     Στους αιώνες που γίνεται πλέον σφοδρή αντιποίηση των μυητικών Ταγμάτων και περισσότερο  κατά τον 19ο και τα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα, καιροσκόποι του εσωτερισμού δεν διστάζουν  να αυτοαποκαλούνται Ροδόσταυροι και να εφευρίσκουν φανταστικές διαδοχές -όπως ο τσαρλατάνος  εβραιοαμερικάνος Χάρβεϋ Σπένσερ Λιούις που σκαρφίστηκε την απαρχή δήθεν του Ροδοσταυρισμού  στην Αίγυπτο και ίδρυσε την σέκτα του Α.Μ.Ο.R.C. - και να έχουμε έτσι σήμερα αρκετά  Ροδοσταυρικά τάγματα, χωρίς ΚΑΝΕΝΑ από αυτά να έχει στοιχειώδη σχέση με την ιστορία κα ι τις εσωτερικές διδαχές του αυθεντικού Ροδοσταυρισμού.     Βέβαια, δεν άργησαν και οι υπηρέτες του σκότους -οι Ιησουίτες- να χωθούν και να αλλοιώσουν τις  όποιες ομάδες εσωτερισμού, αντικαθιστώντας προπαγανδιστικά τον ισοσκελή σταυρό  με τον χριστιανικό σταυρό της σταύρωσης, ακυρώνοντας ουσιαστικά και την τελευταία πιθανότητα  να διαιωνιστεί κάτι ορθό -έστω και συμβολικά- στις μετέπειτα γενιές των αναζητητών.     Ο καιρός όμως της αποκατάστασης της αυθεντικότητας έχει έρθει και οι αληθινοί εργάτες,  εργάζονται για την έλευση του φωτός.

ΕΣΕΤΑΙ ΗΜΑΡ ΟΤΕ ΦΟΙΒΟΣ ΕΛΕΥΣΕΤΑΙ  ΚΑΙ  ΕΣΑΕΙ  ΕΣΕΤΑΙ !!!!

SOURCES: http://lerakis.blogspot.com ~http://el.wikipedia.org/wiki/Ήλιος_της_Βεργίνας ~ http://www.arxaios.net/Epipleon/asteri.html ~ http://www.amra.gr/forum